Arie Speksnijder

Het begon op een gewone werkdag…

Het was een vrijdagochtend in september 2005. Ik was zojuist gestart in een nieuwe baan en als onderdeel van mijn inwerkprogramma volgde ik een training. Ik merkte dat ik mijn aandacht er niet goed bij kon houden en analyseerde hoe dat kwam. Na afloop besprak ik dit met de trainer en ik kon hem meteen wat praktische tips geven. Hij was er blij mee, want hij had nog weinig ervaring als trainer. Het was mijn eerste werkweek buiten het onderwijs en ik werd mij ervan bewust hoeveel didactische bagage ik had en hoe nuttig dit kon zijn voor deskundigen die trainingen geven. Twee jaar later gaf ik mijn eerste train-de-trainercursus binnen deze organisatie en startte ik met de studie Opleidingskunde.

Ik ben een verteller die trainer geworden is

Een belangrijke les uit mijn loopbaan is: Vertellen is nog geen trainen. Je kunt nog zo deskundig zijn op jouw vakgebied, maar dat betekent nog niet dat je het ook op anderen kunt overdragen en nog minder dat die ander het daarna ook kan toepassen. Met vallen en opstaan heb ik het trainersvak geleerd. Alles wat ik aan trainers leer, heb ik zelf ook ooit moeten leren. Mijn loopbaan is begonnen in het basisonderwijs, daarna was ik studie- en re-integratiebegeleider van mensen met een verslaving en mijn laatste baan in loondienst was opleidingsadviseur en intern trainer in een GGZ-instelling.

Ik weet hoe het voelt…

Ik weet hoe het voelt als beginnend trainer. Ik weet hoe het voelt als je niet kunt kiezen uit de grote hoeveelheid leerstof, als je zoekt naar de juiste werkvormen of als jouw deelnemers zich verzetten tegen verandering of niet gaan toepassen wat ze geleerd hebben.

Ik weet ook hoe het voelt om deelnemer te zijn. Ik baal ervan als ik in een training zit bij iemand die saaie presentaties geeft die niet aansluiten bij mijn vragen. Of bij een trainer die leuk kan entertainen, maar bij wie ik uiteindelijk niks leer. Of bij een trainer die wel veel kennis overdraagt, maar mij niet kan helpen om het te begrijpen en toe te passen. Zulke trainingen zijn vaak verspilde moeite, tijd en geld.

Opleiding en ervaring

Onderwijs en communicatie lopen als een rode draad door mijn leven. Na de PABO heb ik zes jaar in het basisonderwijs gewerkt. Daarna twee jaar als trainer en studiebegeleider van cliënten in een GGZ-instelling. Daarna ben ik opleidingskundige en personeelstrainer geworden voor het personeel van deze GGZ-instelling. Tegelijk ben ik (in 2007) de studie Opleidingskunde gaan volgen aan de Hogeschool van Arnhem en Nijmegen.

Binnen mijn brede levensmissie neemt het opleiden van trainers een belangrijke plaats in. Sinds 2007 ontwikkel en geef ik train-de-trainercursussen. Sinds 2010 doe ik dat ook parttime als zelfstandig trainer, en sinds 2014 ben ik fulltime zelfstandig ondernemer. Ik heb mij o.a. gespecialiseerd in Motiverende Gespreksvoering. Een methode om effectief om te gaan met weerstand, en mensen te helpen bij gedragsverandering.

Ik wil dat trainen als een vak gezien wordt

Ik wil dat trainen als een vak wordt gezien. Trainen is geen persoonlijkheidstrek of bijzondere gave. Het is een vak dat te leren is. Juist mensen die vanuit hun inhoudelijke expertise gevraagd worden om trainingen te geven, wil ik daarbij helpen. Daarvoor heb ik het boek De Trainingsachtbaan geschreven en een praktijkgerichte Trainersopleiding ontwikkeld.

Mijn missie is:

Deskundigen het trainersvak leren zodat ze met plezier effectieve trainingen geven. 

Mijn kernwaarden zijn: verantwoordelijkheid, ontwikkeling, resultaat, aandacht en dankbaarheid

Eigenlijk heb ik ze niet zelf bedacht, maar hoor ik steeds dat anderen dit van mij zeggen. Ik doe wat ik beloof als het gaat om praktische afspraken, maar ik leef zelf ook voor wat ik anderen train. Ik geef alleen trainingen over zaken waarvan ik verstand heb. De deelnemers waarderen mijn persoonlijke betrokkenheid bij hun ontwikkeling. En als ik die ontwikkeling zie, dan ben ik soms nog blijer dan de deelnemers zelf.